InScience Film Festival

Ruimtelijk (in)zicht

Op de vierde dag van InScience zat het programma bomvol grensverleggende ervaring, diepgaande onderzoeken en natuurlijk de Awardshow! We speculeerden over het tot leven brengen van mammoeten met Britt Wray, verlegden onze grenzen van tijd en ruimte met Cogito en zaten met spanning te wachten op de bekendmaking van de winnaars van de Awards. We belichten nog even een aantal hoogtepunten van deze dag.

Cogito

Cogito in Space was werkelijk een mind-blowing simulatie; een interdisciplinair kunstproject dat speculeert over de creatieve en filosofische mogelijkheden van het verkennen van de kosmos met de geest. Het project kwam tot stand door een samenwerking van neurowetenschappers, filmmakers en radio-operators. Als onderdeel van Cogito werd een hersenlab opgezet waar de deelnemers hun eigen hersenactiviteit tijdens de simulatie konden meten door 32 elektronen die bevestigd zijn aan het hoofd. Dit signaal wordt vervolgens draadloos verzonden naar computersoftware die de informatie omzet in geluiden en deze op het scherm als golven weergeeft.

De film die je te zien krijgt is een verzameling van abstracte beelden van de kosmos, de aarde vanuit de ruimte en verschillende planeten uit ons universum. Daniela de Paulis, mediakunstenaar en getrainde radiotelescoopoperator, legde uit dat de film gericht was op voorouderlijke beelden die zowel gerelateerd zijn aan de kosmos als aan de kleinste biologische processen van ons leven. Tijdens het bekijken van de film legde het EEG vast hoe de hersenen reageerden op de verschillende beelden. De hersenactiviteit wordt omgezet naar geluid, opgestuurd naar de radiotelescoop in Dwingeloo en over een groot deel van de hemel uitgezonden. De radiogolven zullen de rest van de tijd door de ruimte reizen.

Als deelnemer vraag je je zelf tijdens de simulatie af wat je wilt communiceren via je hersengolven. “Moet ik een bericht bedenken dat door iemand in de ruimte kan worden opgepikt? Maar wat als de taal zoals wij die kennen niet bestaat voor andere levensvormen die er zijn? Dus moet ik dan misschien een emotie benadrukken? Zijn emoties universeler dan taal voor buitenaards leven?” Wat er over blijft na de simulatie is een hoofd vol vragen. “Wat gebeurt er met de informatie die ik zojuist de ruimte in heb gestuurd? Zouden aliens het ooit kunnen tegen komen? Zal mijn hersenactiviteit echt voor altijd in de ruimte blijven?” Iedereen heeft zijn eigen beleving: voor sommigen gaat het om het achterlaten van een permanente stempel en voor anderen is het meer een spirituele ervaring, waardoor ze het gevoel hebben dat ze in contact staan met iets groters dan zijzelf. Voor haarzelf is het op de één of andere manier een poging om jezelf als individu te confronteren met de enorme ruimte. Een van de deelnemers voelde zich bijna naakt toen we zijn hersenactiviteit op het scherm konden zien.

The Woman Who Loves Giraffes

Voorafgaand aan The Woman Who Loves Giraffes konden de bezoekers genieten van een Skype-interview met zowel Alison Reid, de regisseur, en Anne Innis Dagg, de Canadese giraffologist en het hoofdpersonage van de film. Alison Reid kwam het verhaal van Anne Innis Daggs tegen toen ze een radio-interview van haar werk hoorde. Het fascineerde haar zo dat ze Dagg benaderde en voorstelde om het verhaal van haar leven om te zetten in een film. Toen ze ontdekte dat Dagg op het punt stond terug te keren naar Afrika, greep ze de gelegenheid aan om de reis te documenteren. Dat resulteerde in een reis van vijf jaar.

Wanneer Dagg werd gevraagd hoe ze zich voelde toen ze benaderd werd om een filmster te worden van haar eigen leven, was ze verrast, maar opgetogen. Haar werk was de afgelopen decennia niet algemeen bekend en nu had iemand besloten om een film over haar en haar werk te maken. “Het voelde belangrijk, vooral omdat we terugkeerden naar de plaatsen waar ik in 1956 met mijn werk was begonnen.”

Omdat het de eerste documentaire van Alison Reid was, stond ze voor een aantal uitdagingen tijdens het filmproces. Het blijkt dat horizontale filmframes niet echt gemaakt zijn om deze zeer lange, slanke dieren te vangen. Dus het filmen van de giraffen zelf was iets nieuws. Maar het bewerkingsproces bleek voornamelijk een uitdaging. “Er was een schat aan materiaal van zowel onze filmopnames in Afrika, als Annes 16-mm-films van haar reis in de jaren 20. Het was een uitdaging om alle verschillende lagen van Annes onderzoek in één samenhangend verhaal te krijgen. Maar het filmen van Dagg op plaatsen waar ze haar onderzoek in 1996 begon als een 23-jarige vrouw, en nu zoveel decennia laten, voelde heel speciaal.

 

Tekst: Pia Czarnetzki
Foto’s: Almicheal Fraay, Henk Beenen, Christa van Vliet en Joelle Vetter

Bekijk ook

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

Blijf altijd op de hoogte van de laatste nieuwtjes.