Als drie druppels water
Je ziet de poster en meteen weet je waar de documentaire Three Identical Strangers over gaat. New York, 1980: broer Robert (Bobby) gaat studeren. Hij krijgt een warm onthaal op de campus. High fives, schouderklopjes, kusjes. Geen slecht begin van mijn studententijd, denkt hij. Wat er dan gebeurt lijkt bij voorbaat al cliché. “Hé Eddy,” roept iemand naar Bobby. Maar deze Eddy heet toch echt Bobby. Wat blijkt: broer Eddy is een bekend figuur op de campus en al snel trekt men de conclusie dat het om lang verloren tweelingbroers gaat. Dit hartverwarmende verhaal haalt de krant en zo komt de derde broer, David in beeld. “Toen ging het verhaal van verbazingwekkend tot ongelooflijk,” vertelt een journalist uit die tijd. Een mediatournee volgt en met een successvol restaurant in hartje New York, genaamd Triplets, weten ze hun faam maximaal uit te buiten. Eind goed, al goed, zou je denken.
Toch is dat maar een derde van het verhaal. Dissonante pianoklanken kondigen een duistere plottwist aan. De overeenkomsten tussen de broers zijn overweldigend, maar zijn sommige dingen niet iets té toevallig? Dat ze alle drie Marlboro-sigaretten roken, op de middelbare school aan worstelen deden en een voorliefde hebben voor de Chinese keuken is nog tot daaraan toe. Maar ze blijken ook alle drie oudere zussen te hebben die eveneens geadopteerd zijn. Een journalist doet een bizarre ontdekking. Toen ging dit verhaal van ongelooflijk naar ronduit surreëel. Mocht je Three Identical Strangers overgeslagen hebben omdat het verhaal je te zoetsappig leek, dan heb je een fantastische documentaire gemist. Hij is niet alleen briljant in elkaar gezet, maar geeft ook genoeg stof tot nadenken. Zelfs de betrokkenen zijn het niet met elkaar eens over het antwoord op de onderliggende vraag waar het in de documentaire om draait: nature of nurture? Oftewel, wordt wie je bent bepaald door je genen of door je opvoeding?
Na de vertoning presenteerden twee onderzoekers van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen een interactief spel dat aansloot op de thematiek van de documentaire. In het midden van de zaal werd een ‘maatschappelijke’ ladder geplaatst en het publiek mocht stemmen of bepaalde gebeurtenissen uit het leven van een van de onderzoekers een stap vooruit of achteruit op de ladder betekende. Het spel leert hulpverleners in spe in zekere zin mee te werken aan de kansen van een ander door bepaalde levensgebeurtenissen (categorie nurture) te interpreteren. Film noch spel gaf een definitief antwoord op de vraag hoe nature zich tot nurture verhoudt dus, maar dit programmma-onderdeel resulteerde wel in een boeiende avond op de vierde dag van InScience.
Tekst: Oscar van Heiningen
Bekijk ook
