International Grand Jury Award

Aan het einde van de negentiende eeuw reist idealistische etnoloog Alexander Hoffmann naar Namibië. Daar is hij getuige van wat inmiddels als de eerste genocide van de twintigste eeuw wordt gezien: de slachting van de Herero en de Nama-bevolking door de Duitse kolonisten.

Een wervelende speelfilm die een licht werpt op de gevaren van pseudowetenschap, in de vorm van een historisch drama gesitueerd in een tijd dat schedelmeten nog als wetenschappelijke onderzoeksmethode gold – en zelfs gebruikt werd om afgrijselijk koloniaal geweld te rechtvaardigen.

Deze fenomenale film duikt duistere materie in, maar weet glansrijk abstract harde wetenschap van het scherm te laten sprankelen. Een groep Italiaanse natuurkundigen wist in 2015 een theorie van Einstein over zwaartekrachtgolven te bewijzen. Ze verbeeldden hun wetenschappelijke doorbraak in deze unieke gedanste documentaire, waarbij ze zelf door hun eigen kantoren en laboratoria wervelen en tonen hoe hun slagen absoluut niet zonder tegenslagen was.

Een film die weergaloos abstracte theorie vertaalt naar duizelingwekkende dans, tussen apparaten om te meten wat we niet kunnen zien en te vangen wat we niet kunnen verwoorden.

De Duitse kunstenaar Maria Sibylla Merian (1647-1717) legde met haar studie van insecten de basis voor de entomologie. Zo legde ze onder meer de metamorfose van rupsen tot vlinders vast in prachtige gravures, en tekende ze als eerste de insecten met de plant waarop ze leven.

De Nederlandse filmmaker en mediakunstenaar Pim Zwier duikt met deze fascinerende film in haar leven en werk, in een mix van natuurdocumentaire, kostuumdrama en kunstproject waarin 17e-eeuwse tekeningen en schilderijen op een unieke manier tot leven komen. Zwier was vorig jaar te gast op InScience 2023, waar zijn eerdere film O – collecting eggs despite the times vertoond werd.

Al millennia lang houdt hij de wacht, een metershoge monoliet in een Engels veld. De met drie BAFTA awards bekroonde documentairemaker Christopher Morris hield deze rots een jaar lang gezelschap en maakte een contemplatieve en poëtische documentaire over tijd en geologisch geduld.

De film is ook een stille schreeuw over de klimaatcrisis en een indringende mijmering over wat leven is. Een film vol ideeën die diep resoneren, verteld als indringende droom die je wakker schudt.

Waarom zijn mensen, in een universum dat vergankelijk is en bestaat uit krachten die alles aan flarden willen trekken, toch zo vastbesloten om een spoor op aarde achter te laten? Filmmaker Ian Cheney duikt voor zijn nieuwe documentaire de rommelzolder van zijn eigen geheugen in, op zoek naar de drijfveren achter onze menselijke verzameldrift.

Zijn zoektocht start met het bouwen van een ark op een veld in Maine, waarmee hij hoopt het archief van zijn eigen leven veilig te kunnen stellen voor de meedogenloos tikkende tijd. Hij nodigt hier een aantal gasten uit om over hun herinneringen te praten, waaronder Werner Herzog. De fris vertelde documentaire leidt daarna de hele wereld over: naar zoutmijnen in de Alpen, fjorden in het noordpoolgebied en eeuwenoude bibliotheken in de Sahara.